Osiemnastkowe przemyślenia.

No cześć.

Wczoraj pyknęła mi osiemnastka. Wiecie, teraz tylko się obejrzeć, a już cała w zmarszczkach będę, złapie mnie reumatyzm, a do tego pewnie dojdzie Alzheimer. Ludzie zdając sobie sprawę z tego, że są kolejny rok już starsi, wkroczyli w dorosłość, zaczynają się bać tego co nastąpi potem. Jak potoczą się ich życiowe wybory? Jak dadzą sobie radę z obowiązkami? Czy to wszystko ich nie przytłoczy?

18 lat to wiek dorosłości, prawda? A przynajmniej tak mówi prawo. Ale czy ja czuję się dorosła? Nie. Oczywiście, na pewno jestem zdecydowanie bardziej dojrzała niż byłam 5 lat temu, ale przeraża mnie fakt, że za 9 miesięcy wyprowadzę się 140 kilometrów od domu na studia. Z daleka od mamy, mojego psa, kota (CZEMU W AKADEMIKACH NIE MOŻNA TRZYMAĆ ZWIERZĄT?!)… Będę zmuszona polegać na sobie samej. Opłacać rachunki, chodzić na zakupy, łączyć pracę ze szkołą. I tak teraz się w to zagłębiając… przecież ja już to wszystko robię. Chodzę do Sixth Form’y 5 dni w tygodniu, uczę się, niedziele spędzam w pracy, zapieprzając jako kelnerka i wytrzymując całą presję tego co przechodzą moje współpracownice, z tą różnicą, że one poza pracą 7 godzin 2-3 dni w tygodniu są mamami na pełen etat. Do tego z własnej kieszeni opłacam wszystkie moje zachcianki. Przez ostatnie kilka miesięcy była to siłownia, Spotify Premium, ubrania, kosmetyki. W domu pomagam mamie jak tylko mogę, sprzątając, gotując, wykonując po prostu codzienne obowiązki.

I co, jakoś daję radę.

Więc czy jest sens bać się tego co przyniesie przyszłość? Może nie jestem super pewna tego, że sobie poradzę, ale jakby zebrać setkę randomowych osób w moim wieku, to 90 z nich czułaby się tak samo.

Taka jest kolej rzeczy. Jest to po prostu kolejny krok naprzód. W wieku 6 lat stanęłam przed budynkiem mojej pierwszej podstawówki, bojąc się tego co nadejdzie. Dałam sobie radę? Dałam. Mając 12 lat przeprowadziłam się do kompletnie obcego państwa, nie znając języka, po kilku dniach idąc do nowej szkoły, w której nie znałam nikogo. Dałam rade? Dałam. Dwa lata temu po otrzymaniu dobrych wyników z egzaminów, stwierdziłam, że zamiast stać w miejscu i zostać w szkole, w której znam wiele osób, w której znam nauczycieli, pójdę o krok dalej i przeniosę się do szkoły w mieście obok, która zapewni mi lepszy start w przyszłość. Pamiętam jak stałam na dziedzińcu, trzęsąc się ze strachu, bojąc się, że wszyscy dookoła gapią się na mnie jak na intruza. Ale weszłam do środka, odebrałam plan lekcji, planer i identyfikator, przy okazji przełamałam pierwsze lody i zapytałam kilka osób czy wiedzą gdzie jest dana klasa i czy ktoś nie ma może lekcji ze mną. Teraz wiem, że nie było się czego bać, większość ludzi okazała się cudowna, poznałam dwie niesamowite nauczycielki, jestem przeszczęśliwa, że postanowiłam się przenieść.

Podsumowując, to, że dorastamy, nie powinno przynosić nam zmartwień odnośnie tego co się wydarzy, mimo, że tak zazwyczaj jest. Z doświadczenia można zauważyć, że mimo iż coś może być na początku stresujące, albo przerażające, dajemy sobie z tym radę, wyciągamy nowe wnioski i większość rzeczy wychodzi nam na dobre.

W każde urodziny martwię i boję się, co przyniesie ten rok. Może pora zacząć patrzeć na to wszystko pozytywnie? Owszem, wyjeżdżam daleko od domu, ale zacznę nowy rozdział w życiu, na studiach będę robiła to co kocham, najprawdopodobniej zdam prawo jazdy, więc kilometry nie będą problemem.

18 urodziny jednak nie przynoszą jedynie zmartwień. (:

SłoneczWiki. ♥